"Dave plays like he got his skin turned inside out and pretty soon my skin was inside out too listening and it was all good. That boy bleeds for you – he a real down deep player and a soul man..." SEASICK STEVE

De Scotse slide gitarist & songwriter Dave Arcari was tot nu toe het best gekend als frontman van de alt.blues band Radiotones, die tot nu toe drie internationaal toegejuichte albums ter wereld brachten. Zijn solodebuut, de EP “Blue Country Steel” werd gelanceerd tijdens de negen nachten durende shows van het Edinburgh Festival Fringe. Een reeks gigs met de fameuze Alabama3, een zomertour in 2005 in Estland met als hoogtepunt headliner op het Augustibluus Festival en drie succesvolle  Acoustic Mayhem tours hebben Arcari’s naam en faam als formidabele internationale solo performer gevestigd. Tevens heeft hij bij de media de reputatie opgebouwd van 'hell-raising National guitar madman'.

In 1996 verliet hij zijn eerste eigen band Summerfield Blues (die de Alexis Korner memorial trophy for 'Scottish Blues Band of the Year' won op het Edinburgh International Blues fest in 2003) na de release van hun eerste en laatste album “The Devil & the Freightman”, om zich te gaan concentreren op zijn nieuwe National steel guitar. Kort daarop ontmoette hij harmonica speler Jim Harcus en de solo carrière die hij beoogde belandde in een zijweggetje om de eerder genoemde Radiotones op te starten.

Tegenwoordig kan je Dave Arcari boeken met de Radiotones of solo met zijn bottleneck steel guitar. Hij maakt ook nog deel uit van Acoustic Mayhem, een occasionele package deal, waar ook Lee Patterson bij hoort. Daarnaast werkt hij nog verder met zijn door Johnny Cash geïnspireerde coverband Union Avenue.

De CD “Got Me Electric” die ik hier nu aan U mag voorstellen, past mij als een koppel wanten. Met zijn striemende slide gitaarspel is Arcari zowel schatplichtig aan punk, rockabilly en trash country, als aan pre-war Delta blues. Zijn stem is ook multi-functioneel en kan zowel Long John Silver evoceren als Big Bill Broonzy.
De negen eigen composities hebben een zeer hoge straatwaarde, en dit is geen geringschatting. Dezelfde kwalificatie werd destijds ook toegekend aan het werk van Charley Patton, Robert Johnson, Son House, etc..... en met zijn coverversies van ondermeer Willy Johnson’s “Soul of a Man” of Robert Johnson’s “Walkin’ Blues” lijkt hij dit te willen bevestigen. Er is geen enkele scheidingslijn te bespeuren tussen zijn eigen songs en de vier covers op deze CD.

Dave Arcari speelt meer dan honderdvijftig gigs per jaar in de UK, en daarbij nog shows in Finland, Estland, Frankrijk, Duitsland en Canada. In België daarentegen is hij nog nooit geweest, voor zover mij bekend. Wie haalt deze intrigerende figuur als eerste naar onze podia ?

witteMVS

"There's no fleet-finger twiddlage here, just blasting bottleneck riddims and Arcari's scary Captain Beefheart vocal. It's the original blues message - drink, be merry, fall over. Hurrah!" GUITAR Magazine

"Dave Arcari’s gravel 'n' whiskey delivery falling midway between Tom Waits and Alabama 3's Larry Love, relayed over a backdrop that variously recalls Slim Harpo, Leadbelly and Vincent Gallo." LOGO Magazine